Eerste thema

"Op deze pagina wil ik het eerste thema neerzetten.

Het is een bijgewerkte versie, want het boek is immers al van 2005.

Ik zie bij het doorlezen van de inhoud dat er in de tussenliggende jaren alweer heel wat veranderd is op mijn visie van toen. Een heel werk nog dus."

Groeien in bewustzijn.

(over ontwikkelen in bewustwording)

Jezelf ontwikkelen in het bewustzijn van wie je oorspronkelijk bent kan je ook groeien noemen. Dat is dus anders groeien dan in de lengte of de breedte.

We denken dat we bewust zijn, te weten wie we zijn.

Natuurlijk is dat in zeker opzicht ook zo. Het zou niet goed zijn als we geen bewustzijn hadden. Maar handelen wij daar altijd naar? Kiezen wij niet te vaak voor gemakkelijk in plaats van moeilijk?

Ik heb veel mensen ontmoet die hun leven zat waren, de levensstijl niet meer apprecieerden, maar niet wisten hoe ze het anders konden doen.
Een soort onvrede zorgde dan vaak voor fysieke en/of geestelijke problemen. En dat hoeft dus niet. Je kunt je leven veranderen als het je niet meer zint. Daar hebben we allemaal recht op. Dat beslissen we helemaal zelf.

Ik ben ervan overtuigd dat er twee vormen van bewustzijn zijn.

Het kleine bewustzijn en het grote bewustzijn.

Als we net geboren zijn hebben we nog volledig contact met ons unieke wezen. We komen vers uit het rijk van de 'engelen' en herinneren ons vaak nog veel over die plek. Het is een groot bewustzijn dat vooral de eerste levensjaren aanwezig is.

 Sommige kinderen, zeker tegenwoordig, zijn zich zelfs bewust van wat ze komen doen in dit leven. En oplettende ouders zien het in de ogen van hun kindje. De ouders van een dergelijk kindje zullen in staat zijn het in zijn waarde te laten en te begeleiden in zowel de fysieke als de geestelijke groei. En dat is mooi.

Maar dat gebeurt niet zo vaak. Als wij zelf nog niet in staat zijn dat grote bewustzijn vast te houden, kunnen we dat van onze kinderen ook niet begeleiden.

Toch is mijn ervaring dat er bij de meeste mensen een vaag besef is van dat grote bewustzijn. Er is een zin die vaak gezegd wordt; “ Er is meer tussen hemel en aarde”.

En dat is ding wat zeker is. En iedereen kan voor zichzelf ontdekken wat dat kan zijn.

Niet veel mensen doen dat want, het is toch zo fijn om altijd maar hetzelfde te zijn.

En misschien moeten we eerst nog verder weg groeien van ons grote bewustzijn om helemaal te vergeten wie waar we thuis horen?

Wij ontwikkelen ons fysiek en mentaal, ver weg van ons wezenlijke zelf. We leven in het donker, leven alleen vanuit ons onderbewustzijn. We handelen vaak uit vastgeroeste patronen, dat wat we al kennen. De gevolgen zijn overal om ons heen zichtbaar; ontevredenheid, onrust, geweld, agressie, jaloezie, hebzucht, kortom een heel ongelukkig en destructief beeld verstoken van enige liefde, begrip en zorgzaamheid.

Ontwikkelen naar het grote bewustzijn is soms als een operatie zonder narcose.

De narcose kun je zien als het donker en de operatie als het licht. We moeten uit de narcose komen en wakker worden. We zullen dan moeten beseffen dat ons leven er anders zal gaan uitzien. We zullen van veel meer zaken bewust gaan worden en minder snel meegaan met de massa.

 Als we uit de narcose komen is er ook geen verdoving van de onderdrukte emoties meer zoals pijn, jalousie, hebzucht, angst en we zullen die emoties gaan voelen.

Ik noem dat ‘groeipijnen‘. Ik ken ze en verafschuwde ze soms, maar leerde ermee omgaan.

Ontwikkelen naar het grote bewustzijn is een reis van het donker naar het licht.

Waar licht is kan geen donker zijn en andersom.

Als we een donkere kamer binnenkomen en het lichtknopje omdraaien, zal het donkere weg zijn en zo moet je groeien in bewustzijn ook zien. Helaas is het niet zo simpel als het omdraaien van een lichtknopje.

Als we onbewust leven, handelen we ook daarnaar. Dat gaat leven na leven goed, totdat we door een of andere oorzaak geroepen worden om bewust te worden, te gaan nadenken over onszelf. Dat kan zijn een scheiding, een ongeluk, een ziekte of gewoon in een spontaan moment.

Er zijn vele wegen om op zoek te gaan naar wie we werkelijk zijn. Maar het belangrijkste is onze blik niet alleen maar naar buiten richten. Buiten onszelf is niet veel te vinden behalve spiegels, maar dat is een ander hoofdstuk.

Als we beginnen onze blik naar binnen te richten zullen we na verloop van tijd zaken tegenkomen die te maken hebben met wie we eigenlijk zijn. En af en toe krijgen we een glimp te zien van de wereld die we als kind nog zo goed kenden. Het blanco gebied waar nog niks ingevuld is en waar stilte heerst.

In het begin is er veel weerstand, veel verwarring, veel wanhoop en weinig vooruitzicht. Er is veel moed voor nodig om dan door te gaan dan.

Bewust en onbewust gaan dan een hele tijd samen, maar ze verdragen elkaar niet echt. Ze geven strijd. Alles wat we weggestopt hebben in het dagelijkse leven wordt dan zichtbaar.

We kunnen letterlijk een tijd in het donker verkeren en komen zaken tegen die we liever niet willen weten over onszelf. We kunnen ons vreselijk alleen voelen, verdwaald en bang, denken dat we gek worden of op zijn minst niet goed bij ons volle verstand.

Er kunnen spanningen loskomen Die zich uitten in pijn, verdriet, boosheid.

En het gaat op den duur voelen alsof we in een verkeerde jas zitten, een jas die een exacte kopie is van de jas die onze ouders ook dragen. Stel je eens voor hoe vreemd dat eruitziet en voelt.

Heel vervormt, heel krom en heel ongemakkelijk. We zullen gaan beseffen dat deze jas oud is en willen onze eigen jas. Maar die moeten we helemaal zelf maken; de grond omspitten, de stenen eruit halen, ploegen en zaaien, water geven, onkruid wieden en als het katoen hoog genoeg is moeten we hem oogsten, verwerken tot draden en uiteindelijk tot een lap stof weven, die groot genoeg is voor onze nieuwe jas. Een jas die ons past, die helemaal van ons is.  Dat is veel werk en zwaar.

En dan, langzaam maar zeker als we door de groeipijnen heen gaan, zullen we de rust, vrijheid, liefde en tevredenheid; kortom meer kwaliteit in ons dagelijks leven gaan voelen en zien.

We groeien in het grote bewustzijn.

Ieder mens is uniek, ieder mens is anders en daarom is er geen standaard manier om je hierin te ontwikkelen. We zullen allemaal onze eigen manier moeten vinden om in dat licht te komen, om bewust te worden van wie we wezenlijk zijn.

Maar we kunnen elkaars hand pakken, we kunnen elkaar proberen te begrijpen en steunen en onze ervaringen vertellen, er wat van opsteken en misschien de weg stapje voor stapje iets lichter zien worden en weer moed krijgen om door te gaan.

Groeien gaat niet vanzelf, groeien kan zwaar zijn; aardse normen en waarden lijken soms niets meer waard en onze medemens lijkt plotseling een vreemde voor ons, laat ons in de steek.

Daarom heb ik dit boek geschreven. Om anderen bij de hand te nemen en te zeggen;

“kom door gaan, er is nog zoveel wat wij ons kunnen herinneren.”